Kırmızı Işıkta Karga Var

Meyra Dodurga

Yoga Eğitmeni, NeyseOm Online Yoga Platformu Kurucusu

Instagram:

@meyra.yoga

@om.neyse

www.neyseom.com

---

Eskişehir’de kırmızı ışıklar uzundur, beklerken iskelete döndürür adamı.

İnstagram'a bakarsın, hikaye atarsın, makyaj yaparsın, reflü yapma garantili poğaçalardan varsa yersin.

Hep geçtiğin ışıklarsa kaç dakika yandığını bildiğin için "Burası kısa, burası uzun yanıyor" diye ayarlarsın kendini, ben öyle yapıyorum yani.

“Farkındalıklı” yaşamaya başladığımdan beri, bilmiyorum ne zaman oldu bu, brahmanım şükür ki oldu,

şükür dedim ama can sıkmıyor da değil.

Bir gün bir arkadaşıma “bu kadar farkındalıkla yaşamak istemiyorum yaa” diye haykırmışlığım var. Farkında olmamak bazen daha iyi!

Geçmişteki bir olayı hatırlatan bir şey olmuş, tetiklenmişim, çözmüşüm o an neden onu yaşadığımı, Thor Çekici inmiş kafama.

Çekiç etkisini sevmemiş olacağım ki “farkındalıklı” yaşamıma sitem etmişim.

Ne diyordum?

Farkındalıkla yaşamaya başladığımdan beri geçmişin idraklarının gelmesini beklemeden günlük idraklara düştüm:)

O gün de Atatürk Bulvarı kırmızı ışığında bekliyorum.

6 dakika oldu.

Kendime sözüm var ya da “farkındalıklı” yaşamıma sözüm var, öğretime saygım var, bekliyorsam vardır bir sebebi. Kabuldeyim.

Trafik lambasının fotoğrafını çektim.

“6 dakika oldu, yeşili yakmayı unuttuğunuza yemin edebilirim ama ispatlayamam. Kimse de bir şey demiyor. Bir korna harekatıyla çözeriz aslında mevzuyu” diye hikaye attım. İnsta tamam:)

Makyajımı evde yaptığım için beklerken yapacak bir şeyimin kalmadığını fark ettim, bak:)

Etrafı izlemeye başladım.

Ağaçlar, refüjdeki peyzaj, "Atam İzindeyiz" yazısı(minik bir gülümseme), günde milyarlarca kez olan tramvay tutulması, tramvaydaki insanların nereye gittiklerini tahmin etmeye çalışma, arabaların plakalarını tarama, bilmediklerimi bulmaya çalışma derken bir karga kondu trafik lambasının tepesine.

Rüzgar var, lamba sallanıyor. Karga istifini bozmuyor. Arabada Hayko çalıyor: Dans et.

Bu gördüğünüz mapus bedenim

Prangam sadece benim.

Kargaya kilitlendim, işte dedim bu bir işaret.

Hep olan bir şey değil ya, sanki Anka kuşu..(Ne işareti bilmiyorum şu an, dur)

Bir güzel açtı kanatlarını, didikledi durdu kendini.

Herkesin me time’ına kimse karışamaz:)

Etrafa bakındı.

Yogadaki karga pozu geldi aklıma.

Acaba neden karga pozu demişlerdi?

Arka bacakları( bacak mı denir bilmiyorum) hafif bükük, poza girerken dirsekleri büktüğümüz gibi..

Yine de mantıklı gelmedi ama severiz karga pozunu.

Birkaç kanat açma hareketi... "Çok tatlıııı..." dedim.

İzledim de izledim onu.

Işığım kısa(!) sürdü onun sayesinde.

Yeşil yandı.

Karga uçtu.

"Bana ayrılan sürenin sonuna geldik" der gibiydi, buradan ne katarsan kat kendine.

Ben de “Hayat sahnesi dram da olsa bu kez söz güleceğim” diyerek geçtim ışıkları.

Kırmızı ışıkta karga vardı.

Bana bu kez gülebileceğimi hatırlattı.

Canım Eskişehir’in uzun kırmızı ışıklarına, trafik lambasına konan kargaya, ona odaklanabilen onunla bir şey fark edebilen kendime teşekkürlerimle..

---